Inhoud:
Er was eens….
Ja hoor, dit is weer zo’n verhaal in de trend van “en ze leefden nog lang en gelukkig.” Want eerlijk: elk verhaal heeft een begin en een einde. Het einde weten we alleen nog niet.
Het begon in ieder geval met het besef dat wat we eten nergens op slaat. We wilden daar iets aan doen, maar daar komen we zo op.
Nee nee, we nemen je niet mee naar een land heel ver van hier. Ook niet naar de tijd dat we ooit twijfelden aan een vakantie naar Benidorm. Het ligt allemaal veel minder ingewikkeld.
Er was eens een heel mooi oud pakhuis aan een hele statige laan. In dit pakhuis stonden, zo ver als je ogen konden kijken, allemaal balen met de mooiste specerijen die je je maar kon bedenken. Als je langs het pand liep, kwam de geur van kaneel, koriander en vers gebrande koffie je al tegemoet. De koning van dit kasteel was de vader van Geraldine, dus de opa van Kim (want; nichtjes).
Kaneel in het speculaasje en nootmuskaat in de stamppot kenden we allemaal maar veel verder dan dat ging de kennis over specerijen in die tijd nog niet. Tot steeds meer buitenlanders zich in Nederland gingen vestigen. Het begon ermee dat we met een pannetje naar het Chinese restaurant gingen om een maaltijd te halen. Daarna was het de shoarmaboer na een avondje stappen om vervolgens de volgende dag met een kater en een zweem van knoflook om je heen op te staan.
Op een donkere dag, nee niet alles is rozengeur, maneschijn en scheetjes van unicorns, ging het met de gezondheid van opa/papa ging het niet zo lekker, dus de fabriek werd verkocht.
Ook dat ging niet zo lekker en zo gebeurde het dat Geraldine, Kim en Karin (de zus van Geraldine/de moeder van Kim) na 25 jaar, de fabriek weer terugkochten.
Concessies
Het ging snel de goede kant weer op maar wij zagen dat de specerijenmarkt nu een markt voor de massa was. In plaats van een lekker potje kruiden, bleek het vaak een lekker potje zout met een beetje kruiden. Woorden als ‘veel’, ‘goedkoop’, ‘consistentie’ en ‘snel’ voerden nu de boventoon. Verpakkingsmaterialen werden gebruikt zonder oog voor de toekomst, noem maar op.
Daar komt nog bij dat er niets mis mag zijn met een product. Dan hebben we het niet over hygiëne natuurlijk, want dat is logisch. Maar een product mag niet klonten, het moet er altijd hetzelfde uitzien en ruiken, noem maar op. Terwijl specerijen een natuurproduct zijn; ze groeien aan bomen, struiken, het is de schors van boom, alles. De specerijen worden gedroogd op grote open velden in de zon en ja, het ene jaar is het bloedje mooi en het andere jaar regent het onverwacht veel. Dat zorgt voor schommelende kwaliteiten en afwijkende kleuren.
De industrie weet daar wel iets op: anti-klontermiddel, kleurstoffen, vulmiddel om het gewicht op te krikken, kortom; een heel scala aan e-stoffen.
Dikke doei
Wij konden met trots en eerlijkheid zeggen dat onze producten werden gemaakt zonder polonaise maar ja, leuker werd het er niet op. Dus, dikke doei, die shit is aan ons niet besteed. Na een paar jaar zijn we met gierende banden de andere kant op gegaan.
Fabriek weg en Green Gypsy was geboren; alleen maar echte mixen met kruiden en specerijen zonder veel zout. Recepten aanpassen zodat het überhaupt niet kan klonten, nauw samenwerken met sociale werkplaatsen om hen ook een plek in de maatschappij te gunnen en alleen maar aan mensen verkopen die het wel een reet kan schelen wat ze eten.
Wij zijn heus niet heiliger dan de Paus en eten ook gewoon hamburgers en chocolade en we drinken cocktails, maar kies je momenten en besef dat het leven te kort is voor fastfood zonder liefde erin en magnetronmaaltijden. We wilden kant-en-klare kruidenmixen maken, zonder kant-en-klare kwaliteit, waardoor iedereen snel een maaltijd op tafel kan zetten. Ook als de keuken niet je natuurlijke habitat is.
Ook hoefde het van ons niet zo serieus omdat je in de keuken best mag spelen: Knoflooksletten, Hoer op de Grill, Livin’ la Vida Choca, Funky Pasta, Potatoes 4 Pimps. Toegegeven: sommige namen zijn onder een biertje in de kroeg ontstaan.
The sky is the limit
Haha grapje natuurlijk. Of niet. Ik weet het niet.
We zijn in ieder geval zo trots als een pauw met waar we nu staan: we liggen in toffe winkels door heel Nederland en we krijgen vaak vragen voor nieuwe samenwerkingen. We hadden nooit verwacht dat we zulke hysterische labels zouden hebben, we zien het aantal bestellingen nog steeds stijgen en het gevoel wanneer vrienden een foto maken van iemand anders keuken waar ze toevallig ook onze potjes zien staan, dat went nooit!